تاریخ مصور آمریکا

مجموعه تاریخ مصور آمریکا اثری است به تالیف دکتر فاطمه شفیعی سروستانی و چاپ انتشارات سایان. این اثر سه جلدی به شکلی مصور و مفصل تاریخ آمریکا را از ابتدا تاکنون به تصویر می کشد و بر دوره های کلیدی تاریخ ایالات متحده تاکید می کند. روایت این مجموعه از هنگام ورود نخستین انسان به این سرزمین آغاز می شود و نه تنها تاریخ کشور بلکه بنیان های فکری پایدار و تغییرناپذیر آن را مورد پردازش قرار می دهد. تاریخ مصور آمریکا در سه جلد تحت عناوین «سرزمین بدون مرز»، «تولد یک ملت» و «قرن آمریکایی» نگارش شده است. جلد نخست وقایع مربوط به ورود اولین مهاجران به قاره آمریکا را تا هنگام شکل گیری ساختار سیاسی و ثبات ملی کشور مورد بررسی قرار می دهد، جلد دوم تاریخ ایالات متحده را از زمان جنگ داخلی تا پایان جنگ جهانی دوم وامی کاود و آخرین جلد دوران جنگ سرد و زمانه ی بعد از آن را به بحث می گذارد.

انقلاب ده ها هزار برده را آزاد کرد اما منطقه ای که به تدریج جنوب نام گرفت به برده داری اعتباری تازه داد و این پدیده تنها در منطقه ی در حال ظهور شمال لغو شد.

در جنوب بیشتر سیاه پوستان برده ماندند و در شمال اغلب ازاد اما دچار تبعیض بودند. برده های زیادی خود را آزاد کردند؛ برده های جنوبی همراه با ارتش بریتانیا فرار کردند و برده های نیوانگلند به خاطر خدمت در جنگ آزاد شدند. آن ها در راه نام خانوادگی که انتخابش کردند می جنگیدند و اسامی خانوادگی چون «لیبرتی» و «فریمن» بسیار متداول بود. بعد از تصویب الحاقیه ی حقوق در ماساچوست، الیزابت فریمن برده در سال 1781 از اربابش شکایت کرد و آزادی خود را به دست آورد. از آن به بعد بیشتر برده ها در ماساچوست و نیوهمپشایر کار برای اربابان را رها کردند و رفتند. در جاهای دیگر چون پنسیلوانیا قانون آزادی تدریجی که آزادی افراد را به تعویق انداخت تعیین کننده بود. برخی اربابان پیش از آن که زمان آزادی برده ای فرا برسد او را به جنوب می فرستادند و حتی برخی سفیدپوستان، سیاه پوستان آزاد را می ربودند و به جنوب می بردند.

فیلادلفیا از سال 1800 بزرگ ترین جامعه ی سیاه پوستان آزاد در آمریکا را داشت که برای خود کلیسا داشتند. الگوی پنسیلوانیا در بیشتر ایالت های شمال تکرار شد و همه ی آن ها برای آزادی برده ها قوانینی تصویب کردند. پنسیلوانیا اعلام کرد فرزندان مادران برده که بعد از آن تاریخ متولد شوند در سن 28 سالگی آزاد می شوند. سایر ایالت ها خیلی دیرتر این قانون را اجرا کردند اما ایالت های جنوبی که برده داری برای اقتصادشان اهمیت داشت چنین قانونی وضع نکردند وتنها اجازه دادند بردگان آزاد برای خود مدرسه و کلیسا داشته باشند. هرجا برده ها بیش از ده درصد جمعیت را تشکیل می دادند، مثل جنوب نیویورک و شمال شرق نیوجرسی، مقاومت برده داران برای آزادی برده ها بیشتر بود.